Kącik dla rodziców
Adaptacja to przystosowanie się do nowego środowiska społecznego, sytuacji i warunków. Dla małego dziecka takim środowiskiem jest przedszkole. Moment pójścia do przedszkola jest bardzo ważnym wydarzeniem. Otoczone dotychczas troską i uwagą rodziny dziecko nagle znajduje się w miejscu, gdzie wszystko jest obce, inne: przedmioty, osoby, rytm dnia. Niektóre dzieci są wówczas zaciekawione, inne są niespokojne, niepewne, boją się zostać same bez rodziców. Ich poczucie bezpieczeństwa zostaje zachwiane. Nie ma w tym nic dziwnego lub niepokojącego. Należy pamiętać, że wrzesień jest miesiącem adaptacyjnym i nie wpadać w panikę! Niektóre dzieci, podobnie jak dorośli, radzą sobie z nową sytuacją łatwiej i szybciej, inne potrzebują na to więcej czasu.
Aby ułatwić dziecku przystosowanie do nowej sytuacji warto:
- przed zaprowadzeniem dziecka do przedszkola opowiedzieć mu, czego może się spodziewać, czytać książeczki na ten temat, rozmawiać o jego wyobrażeniach, obserwować starsze przedszkolaki na placu zabaw
- postarać się ułatwić dziecku funkcjonowanie w przedszkolu, np. dobrać odpowiednie ubrania (spodnie lub spódniczka na gumce, bluzeczka wkładana przez głowę a nie na guziki, buty na rzepy itp.), poćwiczyć w domu zgłaszanie potrzeb fizjologicznych i innych, pozwolić poeksperymentować z samodzielnym jedzeniem czy korzystaniem z toalety, a także realistycznie opowiedzieć o tym, jak będzie wyglądał czas spędzany w przedszkolu
- starać się przychodzić po dziecko wtedy, kiedy ono się jeszcze dobrze bawi - początkowo to mogą być nawet dwie godziny
- powiedzieć dziecku, kiedy zostanie z przedszkola odebrane (po obiedzie, przed drzemką, itp., ) i poinformować o tym wychowawcę
- stopniowo, wraz z rosnącą gotowością dziecka do pozostawania w przedszkolu i po uzgodnieniu tego z nim, przedłużać jego czas pobytu w placówce
- rozmawiać z dzieckiem o jego uczuciach związanych z pobytem w przedszkolu, zarówno tych pozytywnych, jak i tych trudnych
- w okresie adaptacji starać się nie wprowadzać dodatkowych dużych zmian w życiu rodziny
OTO KILKA RAD NIE TYLKO DLA RODZICÓW POCZĄTKUJĄCYCH PRZEDSZKOLAKÓW:
1. Wyjdźcie z domu na tyle wcześnie, by po drodze do przedszkola mieć czas na rozmowę i nie poganiać malucha w zdenerwowaniu
2. Zdecydowanie i spokojnie żegnajcie się z pociechą, jednak nie na tyle długo, by nie przedłużać trudnego rozstania
3. Płaczącemu brzdącowi powiedzcie, że teraz pocieszy go jego pani, ponieważ Wy musicie spieszyć się do pracy, by równie szybko wrócić po niego przed końcem przedszkolnych zajęć
4. Wspomnijcie, że teraz czekają na niego inne dzieci, które chcą się z nim bawić i nowe zabawki
5. Pamiętajcie, że wszystkie dzieci, gdy tylko znajdą się w sali, włączają się w zajęcia, wspólne zabawy, posiłki, rysowanie, śpiewanie, spacery - dlatego nawet przez minutę nie pamiętają o smutku
6.Jeśli minęło już dużo czasu, sytuacja się nie zmienia, dobrze, by któreś z Was wzięło kilka dni urlopu. Będzie wtedy możliwość, aby wyciszyć negatywne emocje oraz stopniowo przedłużać pobyt dziecka w przedszkolu. Wtedy łatwiej zaakceptuje ono nową sytuację
7. Ale nawet najlepiej przygotowane do pójścia do przedszkola dzieci mogą mieć trudności adaptacyjne, przejawiające się w większości przypadków płaczem, często niechęcią do jedzenia, czasami gorączką i wymiotami. Należy wtedy przyjrzeć bacznie się sobie, gdyż obawy i niepokoje członków rodziny, rodziców, dziadków i opiekunów mogą w sposób nieświadomy być przelane na dziecko i tym samym utrudnić proces adaptacji przedszkolnej
8. Przygotuj się, że przystosowanie się dziecka do nowych warunków może trwać od kilku dni do kilku miesięcy (np. kiedy maluch ma już wcześniejsze złe doświadczenia z adaptacją)
9. Przygotuj się na okazywanie przez dzieci trudnych uczuć (niektóre maluchy, mimo dobrego funkcjonowania w przedszkolu, po spotkaniu z rodzicem lub wieczorem odreagują trudne emocje), a także na to, że przedszkolak może potrzebować większej niż dotychczas uwagi i troski ze strony opiekunów
CZEGO NIE ROBIĆ, BY NIE ZNIECHĘCIĆ DZIECKA DO PRZEDSZKOLA:
1. Nie spieszyć się rano przed wyjściem do przedszkola (dziecko będzie spokojniejsze, a następnego dnia nie będzie miało przykrych wspomnień)
2. Nie straszyć malucha przedszkolem i panią wychowawczynią
3. Nie zabraniać dziecku, by zabrało swoją ulubioną małą przytulankę (doda mu otuchy)
4. Nie łamać danego słowa - odbierać pociechę wtedy, kiedy obiecaliśmy przyjść (np. zaraz po obiedzie)
5. Nie krytykować prób samodzielności - dziecko będzie pewniejsze siebie w grupie
6. Nie mówić o spaniu w przedszkolu - większość dzieci boi się tego, dlatego leżakowanie najlepiej nazywać odpoczywaniem
7. Nie porównywać malucha do innych dzieci, które szybciej się adoptują
8. Nie wymykać się z przedszkola po cichu, by dziecko tego nie widziało
9. Nie tłumaczyć zbyt dużo, dlaczego dziecko powinno chodzić do przedszkola.
Stresu doświadczamy wszyscy. Być może nie bylibyśmy w stanie podać jego definicji, ale nie da się żyć, nie doświadczając napięć i negatywnych emocji. Stres towarzyszy nam od urodzenia, wpływa na nasz układ krwionośny i nerwowy oraz wydolność całego organizmu. Pełni przy tym niezwykle ważną funkcję- jesteśmy bowiem zaprogramowani, by w sytuacji zagrożenia reagować instynktownie.. kiedy pojawia się nagłe niebezpieczeństwo, nie ma czasu na podejmowanie decyzji, dlatego, gdy tylko nasze zmysły zarejestrują pojawienie się bodźca interpretowanego jako zagrożenie, automatycznie uruchamia się tzw. reakcja stresowa, czyli uaktywnia się sympatyczna oś autonomicznego układu nerwowego. Zaczynają wydzielać się hormony (adrenalina, kortyzol) podnosi się ciśnienie krwi oraz poziom cukru, wzrasta potliwość, krzepliwość krwi, mięśnie się napinają, oddech staje się szybszy, płytszy, spada aktywność układu trawiennego i immunologicznego. Wszystko po to, by przygotować organizm na jedną z dwóch pierwotnych reakcji, czyli do „walki” albo do „ucieczki”.
Jeśli jesteśmy prawdziwie zagrożeni- tego rodzaju reakcja stresowa może uratować nam życie, np.: zdążymy odskoczyć przed spadającym na nas drzewem, uciec przed atakującym zwierzęciem, czy walczyć z próbującym nam zadać cios przeciwnikiem. Po ustaniu zagrożenia organizm automatycznie przełącza oś sympatyczną na parasympatyczną i nasze tętno zaczyna spadać, oddech się uspokaja a mięśnie rozluźniają. Ciało osiąga stan relaksu ponieważ nie jest konieczne dalsze pozostawanie w stanie alarmowym.
Zatem, gdy wszystko działa prawidłowo, stres nie powinien być zjawiskiem, którym należałoby się niepokoić, jest bowiem biologicznie zaprogramowanym mechanizmem adaptacyjnym. Coraz częściej okazuje się jednak, że ten mechanizm zaczyna nas zawodzić. Może się to objawiać na dwa sposoby. Po pierwsze tym, że błahe z pozoru sytuacje prowadza do uruchomienia reakcji stresowej; po drugie tym, że stres staje się stanem chronicznym i organizm nie przełącza się na fizjologiczny stan relaksu. Zazwyczaj oba te objawy występują równolegle- jeśli codziennie obiektywnie niegroźne sytuacje będą nas stresować, doprowadzi to do podwyższonego stanu napięcia i funkcjonowania organizmu w stanie podwyższonej czujności. Taki stan z kolei będzie prowadził do tego, że coraz mniejsze błahostki będą nas wytrącać z równowagi i powodować silne emocje. Dochodzimy tu więc, do pewnego błędnego koła, które utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Przewlekły stres, zwany również chronicznym, czy długotrwałym, jest zjawiskiem niezwykle niebezpiecznym i nie bez przyczyny nazywa się go chorobą cywilizacyjną, czy też cichym zabójcą. Przy nadmiernej aktywacji współczulnej osi autonomicznego układu nerwowego pojawia się nadprodukcja hormonów stresu, co może powodować nadmierne przemęczenie organizmu, który zaczyna coraz gorzej funkcjonować. Na kolejnych etapach może dochodzić również do zaburzeń pracy serca i uszkodzenia komórek mózgowych. Mogą pojawić się wrzody żołądka i choroby: cukrzyca, zaburzenia układu trawiennego, czy nawet nowotwory, lub problemy psychiczne- depresja lub nerwica. Dodatkowo może to skutkować problemami z pamięcią, czy koncentracją uwagi. Nie bez powodu mówi się zatem, że reakcja stresowa jest jedną z najbardziej niszczycielskich reakcji dla naszego organizmu.
Czytaj więcej: Stres - czym jest i jaką rolę odgrywa w naszym życiu
Chcesz wesprzeć swoje dziecko w rozwoju? Zapewnić mu bezpieczną przyszłość? Pomyśl o programowaniu. Wiele wskazuje na to, że zawody oparte na tej umiejętności jeszcze długo będą cieszyły się powodzeniem. A jeśli nie myślisz jeszcze o przyszłości swojego malucha, pomyśl o jego teraźniejszości - programowanie to doskonała, rozwijająca myślenie zabawa, z której korzyści trudno zliczyć.
Programowanie, inaczej kodowanie, to - najprościej mówiąc - pisanie kodu, który pozwoli nam uzyskać określony efekt w działaniu komputera. Jeżeli chcemy, by komputer odpytał nas ze znajomości angielskich słówek, możemy sami stworzyć potrzebną aplikację, jeśli tylko znamy język programowania i rządzące nim reguły. Choć dla wielu z nas to czarna magia, specjaliści przekonują, że poznanie “języka komputerów” w niewielkim stopniu różni się od nauki języka obcego i jest dostępne dla każdego. Potwierdza to - często nie bez zdziwienia - coraz więcej nauczycieli, którzy uczą się programowania, by móc wprowadzać uczniów w jego świat. Ogólnopolska akcja “Mistrzowie kodowania”, której inicjatorem jest firma Samsung, wspiera rozwój tej umiejętności wśród dzieci i pedagogów. Dzięki temu tysiące osób odkrywają, że programować można w każdym wieku, a nauka może być prosta i przyjemna. Coraz więcej mówi się o tym, że programowanie jest językiem przyszłości, z którym - podobnie jak z językiem angielskim - dzieci powinny się oswajać od najmłodszych lat. Mówi się nawet o zjawisku cyfrowego analfabetyzmu.
No dobrze, powie ktoś. Dlaczego programowaniem nie mogą się zajmować specjaliści? Dostępność potrzebnych aplikacji jest tak duża, że można swobodnie korzystać z dobrodziejstw elektroniki, nie tworząc samemu oprogramowania. To prawda. Uderzający jest jednak fakt, że wciąż brakuje dobrych programistów - aż 4 z 10 pracodawców narzeka na trudności ze znalezieniem pracowników wyszkolonych w tym obszarze! Przede wszystkim zaś, co będzie dla nas najbardziej interesujące, programowanie wspiera rozwój intelektualny dziecka. I to w wielu obszarach! Szczególnie interesujący wydaje się wpływ, jaki nauka programowania może mieć na rozwój kluczowych kompetencji człowieka XXI wieku.
Specjaliści wyróżnili 7 umiejętności i postaw, które pozwolą naszym dzieciom odnaleźć się w przyszłości, której kształtu jeszcze nie znamy. Zobacz, jak można wspierać ich rozwój - i dlaczego programowanie w tym pomaga!
1. Otwarty umysł
Programowanie wymaga dostrzegania i nazywania problemów oraz poszukiwania niestandardowych rozwiązań. Wymaga - i uczy - myślenia “out of the box”, a równocześnie korzystania ze znanych i dostępnych rozwiązań w sytuacjach zarówno typowych, jak i niestandardowych. Również podążanie za bieżącymi trendami w programowaniu wymaga otwartości umysłu i ją trenuje - język programowania jest żywy i zmienia się wraz ze światem.
2. Nastawienie na rozwiązywanie problemów
Kodowanie pozwala osobie, która potrafi z niego korzystać, tworzyć rozwiązania problemów, przed którymi staje. Doświadczenie własnej skuteczności i sprawczości w rozwiązywaniu problemów jest dla dziecka wspaniałym, wspierającym doświadczeniem, które przekłada się na wszystkie dziedziny życia!
3. Analizowanie, wnioskowanie i ewaluacja
Programowanie łączy ze sobą świat przedmiotów ścisłych i humanistycznych. Polega na zastosowaniu praktycznych, “twardych” narzędzi, do tworzenia głęboko ludzkich, “miękkich” i przyjaznych rozwiązań, również w świecie kultury i nauk społecznych. Nauka języków programowania oraz tworzenie nowych rozwiązań uczy myślenia - w tym w dużej mierze tego logicznego, przyczynowo-skutkowego, które pozwala wnikliwie przeanalizować problem, podjąć decyzję, a następnie zweryfikować jej trafność - i spróbować znowu. Co za przydatna życiowa umiejętność!
4. Współpraca z innymi
Programiści często pracują w zespole. To wspaniale - w końcu co dwie głowy, to nie jedna, a co dopiero dziesięć głów! Człowiek jest istotą społeczną, umiejętność współpracy i uwzględniania różnych stanowisk jest jedną z najważniejszych kompetencji - dziś i z całą pewnością w przyszłości.
5. Refleksja nad uczeniem się
Podobno nie ma błędów, są tylko sposoby, które nie działają. Tak miał powiedzieć Thomas Edison, wynalazca żarówki, po tym, jak stworzył kilkaset niezadowalających prototypów. W tym rzecz. Programowanie uczy, że błędy są tylko naturalną częścią procesu. W pewnym sensie programowanie jest ciągłym uczeniem się. Niektórzy twierdzą, że tak samo jest z życiem…
6. Myślenie krytyczne i kreatywne
To dwa bieguny, które składają się na wszechstronne podejście do problemu. Myśląc kreatywnie, spoglądamy na sprawę z różnych stron, wynajdujemy niestandardowe, twórcze i innowacyjne rozwiązania dla problemów. Myślenie krytyczne z kolei pozwala ocenić rzetelnie, czy dane rozwiązanie rzeczywiście odpowiada na nasze potrzeby i czy jest najlepszym możliwym rozwiązaniem. Te dwa podejścia łączą się nierozerwalnie z nauką programowania.
7. Jasna i adekwatna komunikacja
Wydawałoby się, że kodowanie nie ma nic wspólnego z komunikacją. Tak jednak nie jest. Już sam proces przyswajania języków programowania wymaga jasnej i klarownej komunikacji podczas uczenia się, zaś w dalszym etapie - zmusza nas do precyzyjnego formułowania swoich oczekiwań i działań. To sposób myślenia, który przekłada się na komunikację i działanie.
Umiejętność kodowania pozwala dzieciom i dorosłym być aktywnymi uczestnikami świata cyfrowego. Jeśli więc chcecie, żeby wasze dzieci nie tylko biernie konsumowały to, co ma im do zaproponowania świat mediów cyfrowych, dajcie im szansę współtworzenia tego świata. A jeśli przy okazji rozwiną tak cenne kompetencje - chyba trudno sobie wyobrazić lepsze rozwiązanie?
Artykuł wybrały:
Halina Bieniek
Bożena Laska
Źródło: Samsung mówi
Kontakty do instytucji, do których można zgłaszać się o wsparcie w sytuacjach wymagających
pomocy psychologiczno– pedagogicznej i wychowawczej.
-
Publiczna Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna w Staszowie Filia w Połańcu ul. Ruszczańska 23 28-230 Połaniec
godziny pracy 700 – 1700 - Publiczna Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna w Staszowie ul. Koszarowa 7, 28-200 Staszów godziny pracy 700 – 1800
- Interwencja kryzysowa - Świętokrzyskie Centrum Profilaktyki i Edukacji w Kielcach tel. 413676788
- Telefon zaufania 19513
Szachy kształtują także osobowości dzieci!
Do cech, które wspiera gra w szachy, zaliczyć należy:
Czytaj więcej: Szachy wpływają nie tylko na rozwój intelektu dziecka...
Strona 9 z 14
